Pobudka o 4:15 i start do budynku, gdzie znajduje się biuro rezerwatu żółwi. To instytucja już dość komercyjna, wstęp na oglądanie żółwi kosztuje 8 OMR. W budynku instytucji jest knajpa, sklep z pamiątkami i jakieś muzeum. Nie wiem, czy są tam prowadzone jakieś badania lub prace naukowe. Po sprawdzeniu biletów z przewodnikiem idziemy około kilometra do plaży. Listopad to końcówka sezonu składania jaj przez żółwie, ale mamy szczęście i na plaży zastajemy jednego, który właśnie zakończył pozbywanie się swojego balastu. Jaja przysypał piaskiem, obrócił się i powoli czołgał w stronę morza. Gdy tylko dotarł do brzegu, gdzie sięgały już fale, dość szybko wciągnęły go do morza i tyle go było widać. Cała plaża usiana była dołami, gdzie żółwie składały jaja – po ich ilości wygląda, że było ich tam całkiem sporo. Mamy też okazję podziwiać piękny wschód słońca. Wracamy do naszego Turtle Guest House, gdzie jemy smaczne śniadanie i trochę odpoczywamy po wczesnej pobudce. 

Zbieramy się i ruszamy w dalszą drogę wzdłuż nabrzeża Morza Arabskiego. Trasa jest malownicza, ponieważ cały czas po lewej stronie mam morze widoczne z dość wysokiego klifu. Są też plaże, z reguły puste. Mijamy miejscowości, gdzie po drogach plączą się kozy i oczywiście zaliczamy kolejne progi zwalniające. Kierujemy się do znalezionego w Google miejsca o nazwie Pink Lake. Na zdjęciach wygląda to niesamowicie. Kiedy przybywamy na miejsce okazuje się, że nic tam nie ma. Olbrzymi obszar kompletnie wyschnięty, być może w porze deszczowej pojawia się tu jakaś woda i barwi na różowo. Niestety nie teraz. Łazimy chwilę po plaży, robimy zdjęcia i w zasadzie tutaj nie ma już nic więcej do roboty. Ruszamy więc w stronę kolejnego wadi.

Droga do tego wadi zaczyna być bardziej wymagająca, wspinamy się pod górę po czym z niej zjeżdżamy. Sporo zakrętów, duże nachylenia. Wadi Bani Khalid jest oazą umieszczoną wśród skał, ze zbiornikiem wodnym i zasilającym go strumieniem. Początkowo idzie się do niego przez szpaler bujnej roślinności, w której przeważają palmy. Docieramy nad wodę i widzimy drogowskaz kierujący do jaskini. Udajemy się w tamtym kierunku i po kilkunastominutowym marszu próbując przekroczyć rwący, ale trochę za szeroki strumień, lądujemy w nim mocząc ciuchy i plecaki. W końcu docieramy jednak do jaskini, która okazuje się niska i wąska. Żeby tam wejść trzeba się naprawdę napracować, w środku jest gorąco, duszno i wilgotno. Atrakcja taka sobie, nie warto się tam pchać żeby brudzić ciuchy. Wracamy do miejsca, w którym można się było wykąpać. 

Z Wadi ruszamy w kierunku następnego punktu, którym ma być pustynia Wahiba Sands. Nie mamy tam zarezerwowanego żadnego noclegu, docieramy do miejscowości Bidiyah i próbujemy coś znaleźć. Niestety nikt nie mówi po angielsku i ciężko cokolwiek załatwić. Ruszamy sami w stronę pustyni, ale po przejechaniu kilku kilometrów wracamy do miasta, bo nie bardzo wiemy, w jakim kierunku się poruszać, a robi się już ciemno. Znajdujemy niedrogi hotel i z jego recepcjonistą próbujemy załatwić jakieś pustynny camp. Chłopina jest bardzo pomocny i sympatyczny, ściąga do hotelu gościa z campu. Ten chce nas od razu zabierać w drogę, ale pytamy się o cenę noclegu. Proponuje 45 OMR, więc cena jest całkiem niezła. Zgadzamy się na nią i ruszamy za jego samochodem naszym MG. Wcześniej spytał się nas, czy mamy doświadczenie w jeździe po pustyni – nie mamy, bo skąd. Po drodze zajeżdżamy do wulkanizatora, który spuszcza z naszych opon powietrze i ustawia w nich odpowiednie ciśnienie. Kawałek dalej nasz przewodnik zostawia swoje auto pod meczetem, przesiada się w nasze i prowadzi je do campu.

Ruch na pustyni jest zdecydowanie większy niż na autostradzie. Jest już ciemno i z naprzeciwka widzimy tylko mocno oświetlone samochody jadące trzy do czterech w jednym rzędzie. Naprawdę trzeba wiedzieć, jak się tu poruszać. Pustynia to miejsce, gdzie Omańczycy w dni wolne przyjeżdżają poszaleć swoimi terenowymi furami. Docieramy do miejsca docelowego, którym okazuje się Desert Rose Camp. Pamiętamy go z poszukiwań noclegów przed wyjazdem i jest to dość drogie miejsce. Przyjmuje nas menedżer obiektu i proponuję cenę 65 OMR. Po protestach i stwierdzeniu, że jego pracownik proponował nam coś zupełnie innego, zostajemy przy 55 OMR, kolacji i śniadaniu w tej cenie. Dostajemy klucz do naszego namiotu, który okazuje się murowanym domkiem z klimatyzacją, łazienką i toaletą. Z namiotu ma tylko płócienny dach. Idziemy na kolację i dosyć mocno ogołacamy przygotowane zasoby. Potraw jest dużo, wszystkie smaczne więc była okazja nieźle się posilić. Wracamy do naszego namiotu i po rozegraniu partyjki kości idziemy spać z postanowieniem wstania na wschód słońca. Fajnie zobaczyć go będzie z pustynnych wydm.