Archiwum kategorii: Jordania

Jordania – dzień 4

Opublikowany przez
Odpowiedz

Rankiem po ogarnięciu się po mokrej nocy poszliśmy na śniadanie, po którym Khaled zawiózł nas do Wadi Rum, skąd dobę wcześniej nas odbierał. Zamówił nam tam taksówkę, więc pożegnaliśmy się z sympatycznym i gościnnym Beduinem i wyruszyliśmy w stronę miasta Akaba przy granicy z Izraelem.

Miasto jest strefą wolnocłową i przy wjeździe do niego stoi punkt kontrolny, gdzie wybrane pojazdy, pasażerowie i ich bagaże są sprawdzani. Na miejscu mieliśmy około godziny do odjazdu autobusu w stronę Ammanu, więc korzystając z tej chwili poszliśmy na plażę, żeby choć zamoczyć nogi w Morzu Czerwonym. Wracając na dworzec autobusowy znaleźliśmy zupełnie przypadkiem po drodze sklep z alkoholem, gdzie ceny – jak na warunki jordańskie – były naprawdę korzystne. Wsiedliśmy w autobus, który przecinał kraj na północ jadąc główną autostradą. Widoki były niespecjalnie ciekawe – skały albo piach, więc można było oddać się oglądaniu filmów, czytaniu książki albo po prostu chwilę pospać.

Podróż trwała ponad 5 godzin i wieczorem dotarliśmy do stolicy Jordanii Ammanu. Z dworca autobusowego postanowiliśmy taksówką dojechać do hotelu, ostro targując się o cenę przejazdu, ponieważ odległość nie było specjalnie duża. Pojazd był dość oryginalny – miał rozbitą przednią szybę (jak by kogoś potrącił), a szyba w bocznych drzwiach z tyłu w ogóle się nie zamykała. Natomiast hotel nieciekawy z zewnątrz,  wewnątrz okazał się całkiem niezły jak na cenę, którą za niego zapłaciliśmy. 

Po rozlokowaniu się w pokoju ruszyliśmy w miasto. Naprzeciwko hotelu stoją ruiny rzymskiego teatru – niestety było już późno i nie dało się do nich wejść. Za to ulice tętniły życiem – chodząc wśród niezliczonych stoisk z różnego rodzaju towarami natrafiliśmy na sklep z alkoholem ukryty między innymi i niespecjalnie oznaczony. Zakupiliśmy niewielkie ilości płynów na wieczór z powodu ich dość wysokich cen. Zrobiliśmy jeszcze krótki spacer po mieście zakończony bardzo obfitą  kolacją w lokalu serwującym kurczaki na różne sposoby. Porcje, które otrzymaliśmy, były gigantyczne i kosztowały niewiele. Potem pozostało już tylko udać się do hotelu i kłaść się spać.

  • sdr

Ostatni dzień rano to już jedynie niezbyt obfite śniadanie i taksówka na lotnisko – tak skończyła się krótka jordańska wyprawa i wróciliśmy z ciepłego o tej porze roku kraju do już dość zimnego Krakowa.

Zapraszam do obejrzenia filmu z wyprawy przygotowanego przez Barwina (Mariusz Barwiński). Niektóre wykorzystane zdjęcia (głównie te, na których jestem) są również jego autorstwa.

Jordania – dzień 3

Opublikowany przez
Odpowiedz

Trzeciego dnia, w środę o świcie, wyruszyliśmy taksówką dalej na południe, w stronę Wadi Rum. Mieliśmy spędzić dobę na pustyni. Gdy dotarliśmy na miejsce, po niedługim oczekiwaniu pojawił się nasz arabski gospodarz Khaled, z którym się wcześniej umówiliśmy. Przekazał nas w ręce kilkunastoletniego chłopaka kierującego Toyotą, którą mógł jeździć pewnie jego dziadek. Zapakowaliśmy się na pakę pickupa i ruszyliśmy z maleńkiego miasteczka na pustynię do pierwszego punktu, którym była dawna siedziba filmowego Lawrence’a z Arabii.

Na miejscu stał oczywiście spory namiot z Beduinem serwującym herbatkę i sprzedającym różnego rodzaju pamiątki. Stamtąd pojechaliśmy wgłąb pustyni zatrzymując się w kilku niesamowitych miejscach, jak wydma z pomarańczowym piaskiem, przy skałach, gdzie znaleźć można rysunki zostawione przez wędrujące tamtędy kiedyś karawany czy też skałę w kształcie grzyba.

Po zaliczeniu tych nietuzinkowych atrakcji nasz młody kierowca zatrzymał się w załomie jednej ze skał, gdzie zaczął przygotowywać posiłek. Jak na swój wiek szło mu bardzo sprawnie i po kilkudziesięciu minutach zaserwował nam kilka naprawdę smacznych dań. Po pustynnej uczcie odbywającej się na rozłożonym na ziemi dywanie, ruszyliśmy w dalszą drogę. Nasz przewodnik zostawił nas przed wejściem do kanionu, który mieliśmy przejść pieszo. Obiecał czekać samochodem po drugiej stronie – na szczęście słowa dotrzymał. Potem było jeszcze kilka atrakcji w postaci skalnego mostu, niesamowitych widoków z wysokiej wydmy na łączące się dwa kolory piasku na pustyni czy skały nazywanej kura i jajko.

Dotarliśmy do obozu, w którym mieliśmy nocować. Przydzielono nam mały domek-namiot z wygodnymi łóżkami i jednym gniazdkiem elektrycznym. W obozie można było też skorzystać z toalety, a jeśli ktoś miał taką potrzebę – również z prysznica. Trzeba pamiętać, że woda na pustyni jest dobrem rzadkim i cennym, dlatego należy jej używać oszczędnie i rozważnie. Po niedługim odpoczynku Beduini zaprosili nas na kolację do dużego namiotu, gdzie płonęło już palenisko – ogień tworzył przyjemny nastrój. Przygotowanych było kilka różnych, przepysznych potraw. Parzyła się oczywiście herbatka, można także było skorzystać z shishy (za opłatą). Siedząc tak w międzynarodowym towarzystwie raczyliśmy się smacznymi daniami, zapaliliśmy shishę i poszliśmy spać. Ponieważ niebo było pochmurnie, noc była naprawdę czarna i nie było kompletnie nic widać – nie zobaczyliśmy więc rozgwieżdżonego, pustynnego nieba. Panuje tu też niesamowita cisza. Położyliśmy się spać, a w nocy nastąpiło coś, czego kompletnie się nie spodziewaliśmy – zaczął padać deszcz! Barwin, który spał koło okna i chciał wysuszyć sobie buty, niestety obudził się jeszcze bardziej mokry, ponieważ przez okno do środka wlała się woda.

Jordania – dzień 2

Opublikowany przez
Odpowiedz

We wtorek rano, po niezbyt obfitym śniadaniu serwowanym przez hotel, spakowaliśmy plecaki, wzięliśmy wodę, sprzęt foto i ruszyliśmy na podbój Petry. Wejście do niej znajdowało się dość blisko hotelu. W Visitor Center zeskanowano nasze Jordan pass i niespiesznym spacerem udaliśmy się po przygody. Początkowo szliśmy drogą wśród skał i już tam można było zaobserwować pierwsze wydrążone w nich budowle. Potem dotarliśmy do wąwozu Agadir, który wije się przez kilka kilometrów, a jego ściany sięgają kilkudziesięciu metrów do góry i przybierają różne kolory. Na jego końcu oczom wędrowca ukazuje się niesamowity widok, czyli najbardziej pocztówkowa z budowli Petry – skarbiec. Wychodząc z wąwozu wprost na niego człowiek doznaje lekkiego szoku – jest to niesamowicie piękny obiekt i robi kolosalne wrażenie, można się na niego gapić długo i podziwiać kunszt, z jakim wykuto go w skale. Przed nim kręcą się uczynni Arabowie, którzy chętni są do podwiezienia wielbłądem, osiołkiem bądź mułem w dalsze zakątki miasta Nabatejczyków.

Ruszyliśmy więc w drogę gapiąc się i fotografując kolejne napotkane po drodze niesamowite obiekty. Większość z nich to jaskinie wykute w skałach, ale wrażenie robi także ogromny amfiteatr, mogący pomieścić ponoć 8 tysięcy osób. Do większości obiektów można zajrzeć, ale czasem może też zdarzyć się, że środek został zagospodarowany na stajnię dla osiołków. Wzdłuż głównego szlaku Petry rozłożyło się mnóstwo straganów z pamiątkami, jest kilka knajp, gdzie można uzupełnić płyny czy coś przekąsić. Przy nich z reguły dostępna jest sieć WiFi, więc miliony zdjęć trafiają do sieci praktycznie od razu – Petrę odwiedza bowiem kilka tysięcy osób dziennie. My byliśmy tam 3 dni po powodzi, która nawiedziła to miejsce – obiekt zamknięty był tylko jeden dzień, który miejscowi potrzebowali na posprzątanie go.

Wędrując sobie wzdłuż przecudnych obiektów wykutych w skale trafiliśmy na tabliczkę-kierunkowskaz z napisem the best View of the World. Ruszyliśmy zatem we wskazanym kierunku i po około 40-minutowym wspinaniu się po skałach, schodach i co tam było, dotarliśmy do beduińskiego namiotu stojącego na skraju klifu. Przed nim kolejna tabliczka informowała, że jeśli chcesz popatrzeć, musisz kupić coś do picia. Naprawdę warto skorzystać z tej rady – zamówiliśmy więc herbatkę, rozłożyliśmy się na dywanach i ze sporej wysokości oglądaliśmy Skarbiec – tym razem z góry. Robi niesamowite wrażenie i w tym miejscu można spędzić naprawdę dużo czasu, zwłaszcza że niewielu osobom chce się tam włazić. Ale czas nas gonił i trzeba było schodzić, ponieważ kolejne atrakcje czekały.

Dalej udaliśmy się w kierunku monastyru mijając ruiny świątyni i innych obiektów. I znowu wspinaczka – ponoć 850 schodów do góry. Tym razem widok znowu oszałamia – monastyr to obiekt przecudnej urody, podobnie jak widziany na początku skarbiec. Tamże knajpka z przekąskami i napojami, zatem kupiliśmy sobie arabską kawę z kardamonem, rozsiedliśmy się na ławce i popijając ją niespiesznie chłonęliśmy widok tego niesamowitego obiektu. Wokół również znajdowało się kilka tabliczek z informacją o najlepszym widoku na świecie, ale na dobrą sprawę nie trzeba było się nigdzie ruszać, żeby taki widok mieć na wyciągnięcie ręki czy obiektywu.

Powrót na dół – przynajmniej w moim wypadku – był nieco bolesny, ponieważ nadwyrężyłem ścięgna w kolanie drogą w górę. Po drodze w górę i w dół mijaliśmy liczne małe karawany osłów i mułów dźwigających na swoich grzbietach leniwych turystów, którym nie chciało się do monastyru wspinać. Oczywiście w każdym możliwym wolnym miejscu stały stragany z pamiątkami, ciuchami, miejscowymi szatami i tym podobnymi. Po zejściu na dół okazało się, że tego dnia pokonaliśmy 17 km w zasadzie jedynie o wodzie. Wróciliśmy przez Visitor Center i poszliśmy do sprawdzonej dzień wcześniej knajpki na obfitą i bardzo smaczną kolację. Muhammad znowu zaserwował nam gratisowo herbatę i poczęstował lokalnym jordańskim deserem nazywanym kunafa. Ten dzień zakończył się ogromną ilością wrażeń w głowie, ale trzeba było iść spać, bo rano ruszaliśmy w dalszą drogę.

  • Jagnięcina.
  • Arabskie słodycze.
  • Rachunek mało fiskalny.
  • Muhammad (drugi z lewej).

Jordania – dzień 1

Opublikowany przez
Odpowiedz

W podróż wyruszyliśmy godzinę po północy w poniedziałek – najpierw samochodem do Krakowa. Mimo niezbyt sprzyjających warunków i gęstej momentami mgły, po 2 godzinach byliśmy na miejscu. Zostawiliśmy auto na parkingu i poszliśmy na lotnisko. Odprawa bezproblemowa, szybkie zakupy w sklepie z alkoholem – w końcu tam, dokąd się wybieramy, dostęp do niego nie jest prosty. Następnie trzy i pół godziny w powietrzu i około południa byliśmy na lotnisku w Ammanie (ściśle rzecz biorąc ok. 30 km od samego miasta). Tam po odprawie paszportowej, okazaniu Jordan Pass i wbiciu wiz wyszliśmy przed terminal w poszukiwaniu transportu.

Przed lotniskiem jest biuro (w zasadzie budka), w którym można wziąć taksówkę. Ceny są urzędowe, a taksówką dotrzeć można do 6 do najbardziej popularnych miejsc w Jordanii. My wymyśliliśmy, że w drodze do Petry chcemy zaliczyć jeszcze Morze Martwe. Po negocjacjach jeden z kierowców zgodził się nas tam zawieźć. Sądząc po cenie, jaką wynegocjowaliśmy, dostaliśmy takiego, który nie mówił słowa po angielsku. 

Wyruszyliśmy w drogę i po jakimś czasie dotarliśmy nad wspomniane morze. Tam niestety nie ma ogólnodostępnych plaż, więc pan taksówkarz zawiózł nas w miejsce, gdzie za jedyne 20 JOD (1 JOD = 5 zł) można było spędzić dowolną ilość czasu mocząc nogi w słonej wodzie Morza Martwego, korzystać z basenu, pryszniców oraz baru. Dla nas za drogo, bo chcieliśmy tam spędzić zaledwie godzinę, dlatego pojechaliśmy dalej i zatrzymaliśmy się w miejscu standardem mocno odbiegającym od tego wcześniejszego. W skleconej z dykty budzie rezydował Arab z synem, był też wielbłąd i koń. Za to można było dostać się do wody i zażyć kąpieli. Żadnej plaży nie ma, za to jest jedno wielkie rumowisko kamieni i mnóstwo śmieci. Kąpiel w morzu polega na tym, że kładziesz się na wodzie i nic nie musisz robić – woda sama cię utrzymuje (to w zasadzie solanka). Trzeba tylko uważać, żeby nie nalać sobie jej do oka, bo to bolesne doświadczenie. Po kąpieli pan Arab zaoferował nam prysznic w postaci wody lejącej się gumową rurą ze zbiornika stojącego wyżej, zaparzył też herbatę i przygotował shishę. Ponieważ to morze jest słone, również ceny są tam podobne. Ale warto było zaliczyć tę atrakcję.

Ruszyliśmy w dalszą drogę. Okazało się, że pomysł przejazdu tamtędy był dobry, ponieważ trasa biegnąca wzdłuż Morza Martwego zwana drogą królewską jest przepiękna: po prawej woda, a za nią Izrael, po lewej skały w przeróżnych kształtach, kolorach i wysokości, poprzecinane kanionami. Postanowiliśmy zatrzymać się w jednym miejscu, by móc podziwiać widoki i zrobić trochę zdjęć. Po drodze mijaliśmy liczne posterunki wojskowe, bo trzeba pamiętać, że za wodą jest już Izrael, a Arabowie i Żydzi niespecjalnie się lubią. Wieczorem dotarliśmy do miejscowości Wadi Musa, gdzie znajduje się wejście do Petry – celu naszej podróży. Kierowca domagał się dodatkowej opłaty twierdząc, że będzie musiał tu nocować, bo do domu daleko. Po krótkiej kłótni zgodziliśmy się na dopłatę, pożegnaliśmy taksówkarza i zameldowaliśmy się w całkiem przyjemnym hotelu Silk Road. 

Wieczorem poszliśmy jeszcze zobaczyć położone blisko hotelu wejście do Petry i ruszyliśmy na poszukiwanie kolacji. Dość szybko znaleźliśmy lokal, który zarekomendowali nam opuszczający go Polacy – Reem Beladi Restaurant. I rzeczywiście było warto – pyszne potrawy kuchni arabskiej, uzupełnione miętową herbatą, w rozsądnej cenie. Gospodarz-kelner Muhammad bardzo nam nadskakiwał i w którymś momencie poprosił o dodanie pozytywnej opinii na TripAdvisor, co ze względu na obecność WiFi uczyniliśmy bezzwłocznie. W podzięce otrzymaliśmy dodatkową herbatę i słodycze, po czym poszliśmy spać.