2 października zajezdnia Gaj otworzyła się dla zwiedzających zainteresowanych komunikacją miejską. Główną atrakcją była wystawa zabytkowego taboru tramwajowego, który kiedyś obsługiwał miasto. Był też sprzęt współczesny, który również robił spore wrażenie.
Większość z nich jeszcze pamiętam, bo jako dziecko jeździłem nimi.
Najbardziej ucieszył mnie widok odrestaurowanego autobusu Fredruś. Tym unikatowym kabrioletem w latach 70. i 80. zwiedzało się Wrocław.
Fredruś.
Jednak największe wrażenie wywarł odrestaurowany praktycznie od zera tramwaj Maximus, który woził jeszcze pasażerów przedwojennego Breslau przeszło 100 lat temu. Piękna Maszyna!
Koncert wyprzedany, biletów od kilku miesięcy brak. Z nadzieją czekałem na możliwość zobaczenia zespołu słuchanego wiele lat temu. I co? Niestety rozczarowanie! Grali może nie najgorzej, tylko niewiele było słychać. Dla akustyka z A2 okazało się wielkim problemem nagłośnić zespół, który sekcję rytmiczną puszcza z komputera. Główny wokal ledwo słyszalny, włączający się do śpiewania gitarzysta słyszalny o niebo lepiej. Ogólnie hałas i z trudem rozpoznawalne znane od dawien dawna utwory.
Inna sprawa, że zespół bez żeńskiego głosu w chórkach wiele traci. Sam frontman również mało wylewny i praktycznie bez kontaktu z publicznością. Trochę szkoda.
Cóż to takiego? Pomnik niebieskości nieba – rzeźba, ale również praktyczne urządzenie. Znaleźć go można w pobliżu nowej siedziby biblioteki uniwersyteckiej nad Odrą.
W ramach cotygodniowej akcji Gazety Wyborczej „Pokażę Ci moje miejsce we Wrocławiu”, wybraliśmy się na spacer po Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich. Na jego dziedzińcu powitał nas dyrektor Adolf Juzwenko, który sporo opowiadał o przeszłości, teraźniejszości i przyszłości Ossolineum (m.in. o rozbudowie i przejęciu budynku farmacji naprzeciwko instytucji na Szewskiej).
Dowiedzieliśmy się, że obecna siedziba Zakładu wybudowana została w latach 1680-1715 i mieścił się w niej Zakon Szpitalny Kawalerów Krzyżowych z Czerwoną Gwiazdą. Po sekularyzacji w 1811 roku aż to końca II wojny światowej znajdowało się tu katolickie gimnazjum św. Macieja dla mężczyzn. Patron gimnazjum jest też patronem kościoła, do którego pierwotnie przylegał budynek za pośrednictwem południowego skrzydła, zburzonego na początku XX wieku wobec konieczności zorganizowania boiska sportowego dla gimnazjalistów (w skrzydle za czasów istnienia klasztoru mieściło się dormitorium, czyli sypialnia zakonników). Po wojnie, kiedy zdecydowano przenieść siedzibę Zakładu ze Lwowa, wybór padł na budynek przy Odrze ze względu na posiadaną przezeń kopułę (podobnie jak w pierwotnej, lwowskiej siedzibie). Znajdująca się w skrzydle północnym, zwana belwederem, ozdobiona jest wewnątrz XVIII-wiecznymi freskami, a obok niej znajduje się taras, z którego rozciąga się widok na Ostrów Piaskowy i Tumski.
Mieliśmy okazję wejść na taras, ale wcześniej zobaczyliśmy refektarz z oryginalnymi, barokowymi dekoracjami stiukowymi, zasiedliśmy za stolikami w czytelni oraz zwiedziliśmy bardzo ciekawą wystawę pt. Wszystkie modlitwy Rzeczypospolitej. Jedna z sal wystawy znajduje się pod kopułą, więc można ją było zobaczyć od wewnątrz.
Siedzibę Zakładu z kościołem św. Macieja (będącego siedzibą duszpasterstwa akademickiego) łączy pięknie odrestaurowany ogród. Ostatnim punktem wycieczki była wizyta w kościele, którego wnętrze nie należy do zbyt okazałych. Za to okna zdobią piękne, współczesne witraże.
